آتشی که نمى سوزاند" ابراهیم " را

و چاقویی که سر نمیبرد " اسماعیل " را

و دریایى که غرق نمی کند" موسى " را

کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى " نیل " می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش

و دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد ...

آیـا هـنـوز هـم نـیـامـوخـتـی ؟!
کـه اگـر هـمـه ی عـالـم
قـصـد ضـرر رسـانـدن بـه تـو را داشـتـه بـاشـنـد
و خـــدا نخـواهد " نــمــی تــوانــنــد "

پـس ...

به " تـدبـیـرش " اعتماد کن
به " حـکـمـتـش " دل بسپار
به او " تـوکـل " کن
و به سمت او " قــدمــی بـردار "
تا ده قـدم
آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی . . .